کاپادوکیا یک چشم اندازه طبیعی تماشایی در غرب آناتولی
حدود 400 کیلومتری جنوب شرقی آنکارا، منظرهای عجیب و افسانهای میبینیمکه سنگهای زمخت رنگارنگ دارد. 5 میلیون سال قبل، دو آتشفشان فوران کردندو گدازههای شعلهور و ابرهای خاکسترشان در بالای این منطقه جمع شدند.گدازههای سوزان، درهای بین تپهها را پر کردند و یکفلات تشکیل دادند. مواد حاصل از آتشهای فوران کرده از دل کوه، به آرامی سرد شدند.شبنم، گرما، باد و باران، در طی میلیونها سال،صخرههای سخت و نرم را به یک منظرهی طبیعی عجیبوغریب تبدیل کرده است .
یک منظرهی زیبا با درههای شگفتانگیز، مانند درهی دیفرنت که در ایوالس،زِلوِه و اوگوپ گسترده شده است. این درهی متروک با سوزنهای سنگی شکلیکه نزدیک به هم قرار دارند و دسترسی به آنجا را دشوار ساختهاند، شناخته میشود.
در این منطقه، صدها توپ نسبتاً کوچک و سخت وجود دارد و این فضای باریک و غیرقابل نفوذ، محل سکونت انسانهاست.
باآنکه به نظر میرسد این صخرههای عجیبوغریب، ثابت هستند اما در حقیقتکاملاً ناپایدارند. طبیعت تأثیر خودش را میگذارد و بهتدریج با گذر زمان باعث تغییر شکل آنها میشود.
یک درهی دیگر مشهور به پاسیباهی یا درهی راهبان است. در اینجا فرسایش متوالی و شگفتانگیز را مشاهده خواهیم کرد.
پِری باکالا، صخرههایی مستقل و نوکتیز و دارای ناحیهی میانی ضخیمتر بنام فیناکامیلا هستند، این صخرهها بهصورت گروههای کوچک به وجود میآیند.
دست طبیعت، ابتدا لایههای نرمتر را فرساییده میکند و فقط لایههای سختتر تاکنون توانستهاند در برابر خشونت فرسایش، تاب بیاورند.
اینجا یک سرزمین جادویی و عجیب غریب است زیرا همانطور که از اسم آن پیداست، جنها زمانیدر صخرهها زندگی و سطوح بالاتر را جادو میکردند. درهی رز که به بلاویدیزی نیز مشهور است، کمتر محل سکونت انسانها بوده اما در قرن دهمپناهگاهی برای راهبان بوده است. آنها در دلسنگهای سخت، غار حفر میکردند ودر درههای سرسبز و جانپناه، میوه وسبزی پرورش میدادند.
اینجا برای تنهایی و ریاضت بسیار مناسب بود زیرا اکثر ساکنان، زیستگاههای وسیعتر را ترجیح میدادند و اینها در مناطقی که درهها وجود داشتند، یافت میشد.
این محیطهای جذاب و معدود به ما میفهمانندکه چرا مردم، اینجا را برای زندگی انتخاب میکردند. چون امن، دنج و آرام بود. درهی شمشیر، گولادری وادیسی، دارای زیستگاه انسانی هم بوده است اما امروزه اسبهای چراگری وجود دارند که در آنجاپراکندهاند و باعث شگفتی بازدیدکنندهها میشوند. کسانی که در اینجا ساکن بودند ازجمله مسیحیان، درون صخرههای محکم، کلیسا ساختندو دیوارهای فروریختهی بیرونی آنها، چشماندازی به گذشته هستند. این غارهای مسیحیان نخستین، با ورودیهایی که بهراحتی دیده نمیشوند، محل استتار بودند. تأثیر طبیعت، اغلب غیرقابلپیشبینی است و حتی بناهای تاریخی هم دچار فرسایش میشوند.
درهی سیگاناولیزی، هم به خاطر زیباییهای طبیعی و هم کلیساهایش معروف است. این دره از روزهای اول مسیحیت، محل سکنی بوده است. در دل این منطقهی بسیار بکر و طبیعی، داستانهای قدیمی ماکه تبدیل به سنگهای زمخت و خشن شدند، حاصل همزیستی فرهنگ و طبیعت هستند از این سرزمین زیبا و عجیبوغریب، گنجینههای غیرمنتظرهایاز هنر مسیحیان روم شرقی پیداشده است. اگرچه آبوهوای غیرعادی کوهستانهای ترکیه، در این منطقهی جذاب، قربانیان زیادی داشته است اما کاوش در اکثر درهها بیخطر است و بازدید از بسیاری از این 300 کلیساهای محافظتشدهی درون غارها، بلامانع است. بااینوجود، تغییرات آبوهوا بر این دنیای عجیب سنگی ترکی، تأثیرگذار خواهد بود. درهی ایلارا، یکی از زیباترین مکان های این منطقه است. یک دره ی با ابهت است که در مقایسه با همتایانش، قوی تر به نظر میآید. صخره های اینجا محکم تر و قابل توصیف تر است. دیوارهای بلند این دره، با آب و باد به طور ظریف شکل نگرفته اند، اما در عوض، صخره های سنگی عظیم به وسیله ی سرما و یخ تکه تکه شده اند.
در اعماق صدو پنجاه متری دره، رودخانه ی مِلِندِز، همراه با پیچ و خم های این سرزمین بکر و طبیعی، راهش را پیدا می کند. سفر از دره ی ایلارا به انتهای دره ی ناسلیمی بسیار دلپذیر است.
بیشتر مناطق این دره، باریک اند و با علف های هرز پوشانده شدند و همچون یک بهشت آرام و بکر هستند.
ازآنجاییکه در اینجا دائماً آب جاری است، تعجبی ندارد که حیوانات همیشه می چرند. امروزه دیگر، کسی در این دره ی دورافتاده سکونت ندارد.
زمانی در اینجا، دو کلیسا درون غار ساخته شده بودهرچند که حیات وحش یک بار دیگر این دنیای افسانه ای را کاملاً تحت کنترل خود درآورده است.
زیست گاه های اولیه ی عصر حجر، مهر تأییدی بر میراث تاریخییک فرهنگ گمشده هستند.
کاپادوکیا، عملاً یک کار هنری جذاب است که تقریباً تمام آن توسط طبیعت مادر- یک هنرمند خستگی ناپذیر که پیوسته خلاق است – خلق می شود.